Nog volledig in de roes van onze fantastische bruiloft (wat was het een goed feestje, hè?), binden we onze fietsen achterop bij Barry en bevestigen we de 'Just Married' vlaggetjes.
Arie, Nel en de rest van de Jagerstee zwaaien ons uit en there we go: Eef, Steef en Barry de Bus op huwelijksreis!

We besluiten het rustig aan te doen, hoe kan het ook anders. Onze eerste stop wordt Voerendaal, Zuid Limburg. Op steenworp afstand van het drielandenpunt.
Aangezien ik deze laatste nog nooit bezocht heb, pakken we de fiets. Zwoegend door de bergen van Limburg (bergen ja, heuvels ammehoela) hebben we onze eerste sportieve activiteit te pakken.
Nou, prachtig hoor dat drielanden punt: check! Ik vond de Limburgse rijstevlaai lekkerder.
Ook onze eerste plensbui en lekke band kunnen we alvast afstrepen.

De reis gaat verder naar de watervallen van Coo. En laat dat nu een plekje zijn uit onze gekregen reisgids. Het oranje badeendje dopen we tot Harry en we maken vrolijk een foto met hem voor camping 'Cascade'!

Om in de romantische sferen te blijven, maken we nog even een stop in Kyllburg. We fietsen 'ons' rondje en ik vond het pad er maar saai uitzien, zonder die leuke gekleurde bordjes met 'let the adventure begin' en 'wil je met me trouwen?'
Wel leuk dat we nu allebei een ringetje om onze vinger hebben :)

Dan begint het echte avontuur en laten we Barry ons naar onbekende plekken rijden. Onderweg zijn we druk bezig om naar iedereen terug te zwaaien, Barry is een bezienswaardigheid!
Via Naturpark Pfälzerwald naar Baden-Baden en via de Schwarzwald Hochstrasse langs de peperkoek huisjes van Schiltach. We overnachten op prachtige campings en genieten van de prachtige uitzichten.
Dagelijks spreken we mensen die even komen zeggen hoe mooi ze Barry vinden en horen we hun verhalen van vroeger, uit de tijd van jonge Barry.

In Triberg bezoeken we Deutschland's Höchste Wasserfall. We betalen €5 entree per persoon en nog een euro extra omdat ik zonodig de eekhoorns wil voeren. Pure oplichterij, want er is geen eekhoorn te bekennen. Gelukkig smaken de pelpinda's ons ook prima!

Onze volgende stop is Simonswald, waar we onze eerste echte (Europese) hike doen. Wat een natuurpracht is het Zwarte Woud toch!
De route vervolgt zich via de Titisee (waar een wild zwijn zich 's nachts opnieuw te goed doet aan mijn teenslipper die net nieuw was) en de Schluchsee, waarna we het Zwarte Woud verlaten en doorrijden naar de Bodensee.
We kamperen tussen de wijnranken en bezoeken het schattige Meersburg waar we na 1 glas Meerburgse wijn al aangeschoten zijn (het was een heel groot glas..)

Barry vindt het hoog tijd voor een nieuw land en wil het nog hoger opzoeken.
Zoals we ons drie maanden geleden hadden voorgenomen, gaan we eens kijken hoe het Kleinwalsertal er in de zomer uitziet.
We passeren de Oostenrijkse grens en Barry rijdt zonder moeite door berg en dal.
In Riezlern vinden we de eerste Oostenrijker die de Oostenrijkse 'Gemütlichkeit' niet kent. Niet voor één gat te vangen, rijden we door naar Baad, oftewel 'het eind van de wereld' (oké, eind van het dal dan).
We worden hartelijk ontvangen door niemand minder dan het nichtje van mevrouw Etschmann (de Peerebomen onder ons wel bekend). Ze feliciteert ons hartelijk met ons recente huwelijk en wijst het kersverse echtpaar Butter een prachtig plekje op een bijzonder mooie camping.

De volgende dag nemen we ons voor om 'Gottesacker im Sommer' te aanschouwen en zoeken op internet een mooie wandeling uit. De Walserbus brengt ons naar Ifen, maar helaas is de Ifenbahn nog gesloten (hij gaat pas over twee dagen open).
Op de bordjes zoeken we een andere bestemming uit en beginnen aan onze tocht.
We genieten van het geluid van de koeienbellen (Oostenrijkser kan niet), de watertjes, de uitgestrekte weilanden en de hoge bergen die ons omringen.
Na een flinke klim zijn we bij de berghut en besluiten dat het zonde is om dezelfde weg terug te lopen.
In plaats daarvan nemen we de route die ons terug leidt naar Baad, óver de bergkam op ruim 1800m. Net echt. En dat terwijl ik er vroeger zo'n hekel aan had, toch pap?
We passeren tientallen mensen, maar geen enkele heeft ook maar een leeftijd die bij die van ons in de buurt komt. Het is dan ook het seizoen van de 'bejaarden en klaplopers'. Ook loopt er geen een op All Stars...
Terug bij Barry proosten we met een welverdiende Weizen op een fantastische wandeling. Dat hebben we maar mooi geflikt!
Kleinwalsertal is minstens zo mooi in de zomer als in de winter.

Zoals elke avond, maken we Barry klaar voor de nacht. De oranje geruite gordijntjes gaan dicht, het bedje wordt opengeklapt en het waterkokertje gaat aan.
We genieten intens van de tijd samen en de prachtige dingen die we de afgelopen twee weken hebben gezien en gedaan.
En we hebben nog twee weken, wat een geluk!

The moutains are calling and Barry must go..