Zoals Barry al zei, laten we het Kleinwalsertal achter ons en rijden we richting de Fernpass. Gezellig tuffend naderen we de Brennerpas en ook deze passeren we, op wat file na, fluitend. Op naar het Bella Italia!

We stoppen bij Lago di Braies in Zuid-Tirol. Ondanks dat we toch echt de Italiaanse grens zijn gepasseerd, verzekerd het mannetje van de parkeerplaats (uno ora uno euro) ons dat ze gewoon bij Oostenrijk horen. Iemand heeft de grens gewoon verkeerd getrokken.
Het valt ons inderdaad op dat bijna iedereen Duits praat, de huizen in Oostenrijkse stijl zijn, compleet met geraniums aan het balkon en alles tweetalig staat aangegeven.
De Pragser Wildsee, zoals het Lago in het Duits heet, beneemt ons de adem.
We besluiten de echte toerist te spelen en in een (huwelijks)bootje te stappen. Steef laat z'n spierballen zien en roeit ons richting het midden van het meer. Wat een pláátje!

Trots op ons romantisch hoogtepuntje, keren we terug naar Barry (die voor de zoveelste keer op de foto wordt gezet) en rijden richting de camping.
Onze navigatie heeft er een houtje van om de meest toeristische route te kiezen, zonder dat we dit altijd door hebben. Ook dit keer heeft Sjaak (alles en iedereen heeft bij ons een naam) weer een leuke uitgezocht. Een smal, erg stijl bergpaadje, lijkt ons niet de meest geschikte route voor Barry, maar we kunnen niet meer terug. We staan her en der wat doodsangsten uit, vooral nadat Barry z'n motor even afslaat, maar gelukkig komen we heelhuids aan in Marebbe di San Viglio, aan de rand van de Dolomieten.
We genieten van een echte Italiaanse pizza, die we gewoon in het Duits bestellen, en genieten van een heerlijke nachtrust.

De volgende dag staat er een rondje moutainbiken op het programma. Steef heeft een leuke route opgezocht en we fietsen enthousiast naar de gondel.
Helaas, die gaat nog niet.
Dat wordt de berg op fietsen.
Eef vindt een beetje berg op fietsen niet zo erg. In de Eifel heeft ze bewezen dat ze het kan. Maar dit is wel even een berg 2.0, zeg!
Van bocht naar bocht, stoppen, drinken, uit hijgen en weer verder. Heel langzaam naderen we de top.
Die laatste steile helling gaat mij te ver, maar dan.. Dan mag je naar beneden!
Zeer voldaan stoppen we in het dorpje nog voor een lekker gebakje en hierna doet Steef nog een rondje. Eef mag dan wel bekaf zijn, maar Steef begon net een beetje warm te draaien..

We besluiten het échte Italië op te zoeken en rijden door naar Lago di Garda, oftewel het Gardameer. Hier lijkt geen sprake te zijn van een voorseizoen. Het barst van de Nederlandse en Duitse toeristen. Echt wat voor ons. Nadat we schrikken van de prijs voor een nachtje kamperen bij de boer, kiezen we toch maar voor zo'n massacamping, inclusief animatieteam, met onze ACSI korting (je bent Nederlander of je bent het niet).
Het is even wennen, maar al gauw voelt Steef zich al helemaal thuis: iedere avond even met de buren dansen op 'Aramsamsam' en meezingen met de Duitse 'ik heb een tante uit Marokko en die komt..'

We genieten drie dagen van het über toeristische Bardolino en Lazise, luieren wat aan het zwembad en pikken een dagje Verona om de romantiek van Romeo en Julia op te snuiven.
We rijden langs de minder bekende westkust van het meer weer naar boven en maken nog een korte stop bij het noordelijkste puntje, Riva del Garda, waar we de vertrouwde bergen weer kunnen zien.

We duiken terug de Dolomieten in en zoeken een mooi plekje in Campitello. Ook dit keer moet Barry een flinke berg over en we stoppen even op 2240m om een fotootje te maken. Grote kans dat Barry nog nooit zo hoog is geweest!
Wat een uitzicht. Het ruige gebergte van de Dolomieten doet ons iets. We worden er stil van.

We hebben dit plekje uitgezocht om ons voorgenomen plan tot uitvoering te brengen. Namelijk het fietsen van de Sella Ronda. 's Winters kun je deze tocht door de vier verschillende dalen rondom het Sellamassief skiën/boarden en 's zomers kan dit dus met de mountainbike gedaan worden. Een pittige tocht van 56km, inclusief skiliften. Hoe dit precies werkt met een fiets weten we niet, maar daar gaan we gauw genoeg achterkomen.

De eerste grote gipfel (daar rijdt je je fiets gewoon in) brengt ons helemaal boven. We spotten twee Murmeltieren en zijn onder de indruk van waar we staan met onze fiets. Na de nodige foto's, stappen we op en beginnen aan de eerste downhill. Eef vindt dit toch wel een beetje spannend, maar al gauw krijg ik wat meer zelfvertrouwen. De route staat niet bijster goed aangegeven, maar we kijken regelmatig op de routekaart die we mee hebben genomen.
Na enige tijd fietsen, waarvan veel downhill, merk ik dat mijn remmen het steeds minder goed doen.
Na een domme val, staat Steef er op dat ik zijn fiets neem (wat is het toch een gentleman, he?) en vervolgen we de route.
Na een flinke klim (voor Eef) staan we bij de gondel en worden de fietsen er behendig in geholpen door een liftmannetje. Past precies, twee man en twee fietsen. Ook boven is er hulp om de fietsen er weer uit te krijgen.
Het is een prachtige omgeving. Ongelooflijk om hier te biken!
Na een ontzettend gave singletrack heeft Eef de smaak te pakken. Dit is echt kicken!
Dan maken we mee hoe ze een stoeltjeslift gebruiken voor mountainbikers. Er is aan de bovenkant een haak bevestigd, waar ze de fiets gewoon aan hangen. Boven staat er weer een mannetje klaar om de fiets eraf te halen. Hoe geweldig!

Iets te enthousiast ga ik in een steile bocht weer onderuit. Iets serieuzer nu. Maar ook de flinke blauwe plekken en schrammen houden me niet tegen.
De remmen van mijn fiets, waar Steef al die tijd al op fiets, echter wel. Na driekwart Sella Ronda besluiten we dat het te gevaarlijk is om door te gaan, met pijn in ons hart. Wat balen we hiervan zeg!
Maar wat was het mooi, wat een ervaring!

De volgende dag rijden we met Barry langs een berghut waar we de dag ervoor ook gefietst hebben. Wat een heerlijk plekje.
We drinken een kop koffie en nemen de omgeving in ons op.
Ja. We hebben de Dolomieten in ons hart gesloten. Hier komen we terug. Met een nieuwe fiets. En dan zullen we de Ronda afmaken.

Voor nu zeggen we de Dolomieten gedag en rijden weer richting Oostenrijk. We maken plannen voor de terugreis en we maken plannen voor de toekomst. Eén ding is zeker: vier weken is veel te weinig.
Barry heeft de smaak te pakken en wij ook.
We prijzen ons gelukkig dat we zo veel van de wereld hebben gezien, maar beseffen ook dat er nog veel en veel meer is.

We hebben nog ruim een week om nog een stukje Europa te ontdekken. En daar gaan we nog volop van genieten!

Stay tuned for more Eef & Steef on their honeymoon with Barry!